پیشگفتار
در طول سا لهاي”عُمر“ که حيات وزندگي نام داردودرگذارزمانی که، آن را به دوره ها ی(نوزادي ـ كودكي ـ نوجواني وجواني ، ميان سالي ،کهن سالی) تقسیم می کنند ، هم اکنون ،نشانه های دوره ي كهن سالي وپايان (مرحله ای دیگر اززندگی) مرا برآن داشته است تا دراین فرصت اندک، گذشته هارا به مرور بنشینم !! قضاوت بریادها وخاطراتی که از مردم روستای خودداشته ودارم رامکتوب کنم دریافت مسائل مطروحه در نوشتار رابرعهده ی خوانندگانی می گذارم که از نظر طول زندگی شباهت هائی بین ما وجوددارد ولی ازعرض زندگی وچگونگی برخورداری از سالیان عمررا که هریک چون کتابی نوشته ونانوشته اززندگی شخصی خود را مرورمی کنیم چه عرض کنم!!؟ .
اگر زندگی را درچهارچوبی به شکل یک سه ضلعی ببینیم بر هررأس آن انسان وطبیعت وزمان قابل عنایت است .
منِ انسان بربخش سرزمینی روستائی بنام هندخاله در زمانی بدنیا آمدم با دیگرانی زندگی کردم که به آن طول زمان (عمر)می گویند .
بنابراین انتظاربرآن دارم که هریک از خوانندگان این نوشتاربتوانندبا توجه به تداوم هارمونی مشترک هم محلی و« با هم بودن» در روستای هندخاله بعضی از گفتنی های لازم را از طریق نوشتن نظریات خود ، برای آیندگان ا طلاع رسانی کنند
سیاه مشقی اززندگی را که درجستجوی بودن آدم های یک روستا به تصویر کشیده می شود فقط برای ماندگاری نام ونوع وابستگی هائی را به خامه ی خاطره کشیده ام ، مردمی را درخانه هائی جوئیدن ،که روزگاری!! بودند ونسلهائی را درخود پرورش دادند ولی هم اکنون اثری ازآنها نیست:
« نه از تاک خبری ماند و نه از تاک نشان »
مشعل کم سوی فانوس«عمر»نگارنده را ازهمان آغازتولد به اندازه ای روغن داده اند که فقط بتواند از «بودن» نشانی داشته باشد وتنها کوره راهی از راههای زندگی را درتابش فروغ عمر،فقط نشانی می دهدباید فراموش نکرد.
اگر به فراخور توان ، برخی ازآن خانه هائی که نشانی داده می شود ،فرزندانی زیسته اند وخواهند زیست که هریک ستارگان علم زندگی خود می شوند ویا ازدانش ومعرفتی که بهره گرفته ومی گیرند دیگران را هم امید است که منتفع دارند، مهم فقط نشانه دادن نیست ، کمال زندگی در شدن وتأثیرگذار بودن است .
نگارنده باهمان فانوس کم روغن عمراز کودکی خود، از تلاش زنان ومردانی می گوید که با حسرت خواندن ونوشتن به خاک وخواب ابدی رفته اند از نام آنها جز بر سنگ مزارشان اگر هم داشته باشند!! کسی را چیزی به یاد نمانده است . ...........