مقدمه

مفهوم زیست پذیری از جمله مفاهیم نوین و نوظهور در ادبیات جغرافیا و برنامه ریزی روستایی است که به دلیل اهمیت تهدیدهای موجود در وضعیت کیفیت زندگی و ایجاد شرایط ناپایدار و ناسالم در سکونتگاههای روستایی که در دراز مدت موجب کاهش توان منابع محیطی در روستاها می شود، رشد یافته است. از آنجائیکه زیست پذیری مقدمه ای لازم جهت رسیدن به توسعه پایدار است، ارزیابی و سنجش آن در حوزه برنامه ریزی بسیار مورد توجه قرار گرفته است و به دلیل توجه بیشتر برنامه ریزان به سکونتگاههای شهری، تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شده است . لذا نیاز هست به بررسی آن در سکونتگاههای روستایی توجه بیشتری شود. زیست پذیری  مفهومی است که از درهم تنیدگی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و محیطی تشکیل می شود و در مکان ها و زمان های مختلف، متفاوت است. لذا سنجش زیست پذیری مکان ها بدون توجه به دانش و فرهنگ محلی میسر نیست. امروزه روستاها به دلیل کمبود امکانات اولیه زندگی و عدم تامین نیازهای اساسی زندگی (مسکن، انرژی، آب و موادغذایی)، کاهش رفاه اقتصادی، کیفیت زندگی نامطلوب، عدم امنیت شغلی، درآمد ناکافی و... محیط های مناسبی برای زندگی استاندارد نیستند و در نتیجه این امر موجب ناپایداری روستاها شده است. لذا یکی از این نگرانی ها در هر جامعه رفع این نیازها و خواسته های مردم است. بر همین اساس و با توجه به این دیدگاه، ارزیابی و سنجش زیست پذیری سکونتگاه های روستایی به صورت مسئله ای مهم نمود یافته است.