ازدواج يك پيمان مقدس است كه تقريباً در ميان تمام اقوام، ملل و در همه زمان‌ها وجود داشته است، به طوري كه بيشتر اديان بر اين سنت و نياز زن و مرد تأكيد داشته‌اند. ازدواج در اديان يك پيوند مطلوب انساني است، زيرا ساختاري اساسي براي بنياد نهادن رابطه خانوادگي و صميميت است و يك ازدواج خوب به زندگي افراد معنا و هويت می‌بخشد. در تداوم زندگي زناشويي، عوامل متعددي دخيل هستند و شرط اساسي در اين امر مهم سازگاري در برابر آثار محرک‌های تنش‌زا است. سازگاري با موقعیت‌های متنوع، در دوراني كه عصر تنيدگي و تغييرات سريع اجتماعي است، كار آساني نيست. بررسي همه­گيرشناسي پژوهش‌ها نشان می‌دهد كه ناسازگاري زناشويي يك عامل خطرزاي مهم براي بيمارگونگي و مرگ‌ومیر محسوب می‌شود. همچنين روابط خصمانه، سلامت رواني و جسماني زوج‌ها را تحت تأثير قرار می‌دهد. مهم‌ترین شاخص آشفتگي زناشويي طلاق است كه تأثيرات مخربي بر بهزيستي عاطفي و هيجاني و سلامت افراد دارد.

   كسي كه ازدواج مي‌كند انتظار دارد زندگي او با خوشبختي و رضايت همراه شده و از هر لحظه زندگي خود لذت ببرد. از اين‌رو، آنچه از خود ازدواج مهم‌تر است، موفقيت در ازدواج يا رضا‌مندي در بين زوجين است. رضایتمندي زناشويي وضعيتي است كه در آن زن و شوهر از ازدواج با يكديگر و باهم بودن احساس شادماني و رضايت دارند. برخي ديگر از تعاريف، برونداد ناشي از مجموعه‌اي از عوامل نظير حل تعارض موفقيت‌آميز، يا موفقيت در فعاليت‌هاي مرتبط با شادكامي در فرآيند ازدواج را به عنوان تعريف رضامندي زناشويي عنوان مي‌كنند.